Great River Race

Can I go now?..Can I go now?..Can I go now?..

De roeiers van de Moby Dick hebben hun titel van
snelste sloep van The Great River Race geprolongeerd in
een 2 uur en 11 minuten durende race.

Vele snelle boten waren er dit jaar aanwezig om deze fel begeerde titel te pakken kunnen krijgen maar de Moby Dick was en bleef de snelste in een snelle maar slopende race tegen de klok.

Vrijdag ochtend was het vroeg dag. De bus vertrok om 04.00 uur richting Almere om daar de tv-ploeg van Omroep Flevoland op te pikken. Deze zouden de missie van de roeiers voor het publiek vastleggen. Via een hoek van Holland en een overtocht met de Discovery van Stena Line waren de roeiers omstreeks 13.00 uur Engelse tijd in Londen.

Na een Urker gebakken visje en een voedzame maaltijd die door de stuurman Tiemen Romkes was klaargemaakt in hartje Londen gingen de roeiers vroeg naar bed. Immers, het zou een lange dag worden die zaterdag 16 september, die op de Urker roeikalender vermeld stond als Judgement Day.

De titel van vorig jaar moest en zou weer naar Urk toe moeten vooral om dat er nu ook nog eens tv opnames van gemaakt werden. Zaterdag was het uitstekend weer voor de andere deelnemers. De wind was matig en was bijna het gehele traject mee. Voor de roeiers van de Moby Dick was dit niet zo mooi omdat zij voortdurend lang en hard getraind hadden om daar waar een ander inzakt door te kunnen gaan. Er was gerekend op wind tegen, zoals vorig jaar, dan zie je de andere boten afzakken. Nu moesten zij hun slag tempo zodanig versnellen om de andere boten voor te kunnen blijven. Dus, nog harder roeien. Slagtempo van 30 slagen per minuut waar anders 28 slagen per minuut voldoende is. Dit zijn over ruim 2 uur, toch heel wat slagen meer.

Door de ramp in New York waren er een stuk of 10 boten minder dan vorig jaar. Toch deden er ook boten mee uit Amerika. Deze waren al voorin de week aanwezig in Londen en konden daarom niet terug. In Londen zelf hingen er op veel gebouwen de vlag half stok en zag je ook veel politie rondlopen. Toch liet de wedstrijdleiding de wedstrijd doorgaan. Wel werd er om 12.00 uur, die zaterdag, 1 minuut stilte gehouden voor de omgekomen mensen en om steun te betuigen aan de getroffen familieleden. De vele deelnemers en toeschouwers waren doodstil. Een indrukwekkend schouwspel was dit.

De eerste start was om halftwee.

De Moby Dick moest starten om 14.39 uur.De start verliep chaotisch! Kwam je start tijd in zicht dan moest je oproeien naar het startgebied. Daar moest je wachten tot dat de wedstrijd leiding je nummer afriep.De Moby Dick moest in een ploeg van 10 Draken boten gelijktijdig starten. Dit zou dus een wir war van riemen en peddels worden. De startlijn had een breedte van 15 meter. De Moby Dick had al 10 meter nodig. Om deze wirwar te voorkomen wilde de stuurman dus vooraan komen te liggen. Doordat er verscheidene lagere nummers van sloepen nog niet gestart waren bleef de wedstrijd leiding deze nummers afroepen. Deze moesten van achteren langs de Moby Dick komen. De draken boten kwamen ook opzetten om te starten. De Moby Dick wilde nu ook van start gaan. De stuurman bleef door de megafoon de wedstrijdleiding bestoken met de woorden "Can I go now, can I go now". Dit veroorzaakte heel wat hilariteit onder de omstanders.

Maar de wedstrijd leiding gaf hierdoor toch het sein om te starten. "Two four eight you can go now". Na een zeer snelle start bleven de draken boten uit het zicht en was de jacht geopend op de vele met profs bemande snelle Gigs en Thames waterman cutters.

Tijdens de race moesten er 26 bruggen gepasseerd worden. Doordat het gehele deelnemers veld voor de Moby Dick lag moesten zij er vele inhalen voor de soms smalle brug doorgangen. In het reglement stond dat de langzamere boten voor moesten gaan. Als je deze langzamere boten hinderde werd je direct gediskwalificeerd. Verscheidene keren moest de Moby Dick afremmen en zelfs stil liggen om deze boten voor te laten gaan. Dit kostte tijd. Veel kracht en inspanning waren er nodig om de sloep telkens weer op gang te brengen. Ook werd er erg veel van de stuurman gevergd. Elk gaatje tussen de boten in, gebruikte hij om voor uit te komen.

Zelfs door overhangende takken werd er geroeid. ‘Er komen takken maar blijf doorhakken’ schreeuwde hij door zijn megafoon. Met deze megafoon waarschuwde hij ook de langzame voorliggers om aan de kant te gaan. Deze werden overrompeld hoe de Moby Dick ze inhaalde. Al zigzaggend bewoog de Moby Dick zich door het dichte deelnemers veld van 250 boten.

De Tower Bridge kwam in het zicht. Nog 7 kilometer tot aan de finish. De Moby Dick kreeg nu de wind in zijn zij. Er kwam een lastige golfslag ook kwam dit door het vele varend verkeer. Dit was het water waarin de Moby Dick zich thuis voelde. Op het laatste stuk werden er nog vele boten ingehaald die het zeer moeilijk hadden in dit woelige onrustige water. Met nog 6 boten voor zich snelde de Moby Dick op de finish af. Deze boten moesten nog ingehaald worden om als eerste binnen te komen. De stuurman geselde met zijn stem de roeiers om nog het laatste beetje kracht uit hun vermoeide lichamen te persen. Het wou gewoon niet meer, zij waren doodop en kwamen als 7^e over de finish.

Maar nu?Wie waren er al binnen? Wie zouden er nog achter de Moby Dick binnen komen en met welke tijd? Er was al een snelle boot binnen. De Deutsche Bank uit Duitsland. Deze boot was 4 minuten eerder gestart dan de Moby Dick. Maar met welke tijd was hij gefinisht. Dit zou pas bij de prijsuitreiking bekend gemaakt worden. Dit duurde nog 3 lange uren. Na gegeten te hebben gingen de roeiers naar de prijs uitreiking. Toen de wedstrijd leiding bekent maakte wie de snelste boot was en de naam Moby Dick afriep was de ontlading groot. De roeiers stapten met veel gejuich op het podium om de fel begeerde Terry McCann Trophy in ontvangst te mogen nemen. De stuurman werd op de schouders genomen en de vreugde was uitbundig.

Na dat de rust was weder gekeerd gingen de roeiers van het podium af. Er was nog een prijs te behalen. De beste in de Whaler klasse. En ook die prijs mochten zij in ontvangst nemen in de vorm van 9 flessen scheeps rum.De Terry McCann Trophy was voor de tweede keer door de roeiers van de Moby Dick gewonnen in een mooie, snelle maar zware wedstrijd. Het is pas de tweede keer in de geschiedenis van de The Great River Race dat dit gepresteerd wordt. De voorgaande keer was het een Engelse ploeg en nu is het een Urker ploeg die dit flikt.

Tevens wil Roeiploeg Urk langs deze weg Royal Huisman Shipyards, Mulder Transport, Sns bank-Urk, International Paint, Europeesche Verzekeringen, Rode Vis en vele andere sponsors bedanken die deze reis mogelijk gemaakt hebben.

De wedstrijd wordt zaterdag 29 september 2001 door Omroep Flevoland uitgezonden.  

regionale Omroep Flevoland.  

 Links ome Willem. 

 Rechts mentor en stuurman van het eerste uur, Jan van Urk